Po delfinach....

Przyznaję, że nie mogłam się zabrać za ten post, a czas tak szybko leci... Na swoje usprawiedliwienie mam to, że zaprawiam tony ogórków, fasolki szparagowej, robię mus z jabłek...:)))

Jesteśmy w domu już ponad tydzień. O ile w ubiegłym roku efekty delfinoterapii były wioczne nawet dla niewtajemniczonych, tak tym razem są mniejsze, ale oczywiście są. Filip gada jak najęty. Powtarza po nas wszystko!!! Nawet jak go o coś chcę wyzwać, to nie wychodzi, bo on po mnie powtarza. Śmiesznie to wygląda, bo ja do niego, że nie wolno, a on to samo, a robi i tak swoje:))) Tym razem delfin nie dotykał tylko jednego miejsca na głowie jak to było w ubiegłym roku, ale dotykał w 3 miejscach: najpierw na środku między pókulami, ale na samym dole, tuż przy szyi, potem przechodził w prawo, też tak nisko, a na końcu na samym czubku głowy. Chciałabym zobaczyć taką dokładną mapę mózgu, ale lekarz prowadzący mówił, że to na dole to ośrodki mowy (i po tym jak Filip powtarza i próbuje coraz więcej mówić to by się zgadzało), a na środku to emocje. I tu też coś dziwnego, bo za każdym razem jak delfin go  tam dotykał, to Filip się śmiał. Niesamowite są te stworzenia:)))  Ogólnie Filip jest inny. Sam pobyt tam był dla nas inny, Filip nie był zestresowany tak jak w ubiegłym roku, nie bał się, gdychodziliśmy na plażę, albo na spacery nad morze. Tam są takie klify jak w Irlandii, przepaści nieamowite i sama miałam strach, natomiast Filip nie bał się, ale wyczuwał zagrożenie i był bardzo ostrożny. To duża zmiana w porównaniu do zeszłego roku. Postępy widoczne będą przez kilka następnych  miesięcy, teraz intensywna terapia, na którą jeździmy 3 razy w tygodniu na 3 godziny, pracujemy też w domu, chociaż z tym gorzej, bo są straszne upały, a na naszym poddaszu temperatura jest czasem wyższa niż na zewnątrz. Filip od zawsze ciężko to znosił, rozważamy poważnie kupieniu klimatyzatora, ale to dopiero w przyszłym roku.

Wróciliśmy do domu w sobotę rano, po prawie 24 godzinach jazdy, wyspaliśmy się, rozpakowaliśmy. W niedzielę Filipek miał 10 urodziny i chociaż zawsze sama piekę torta, nie miałam na to sił, więc kupiłam w cukierni. Byli goście, a ja w międzyczasie pakowałam ponownie torby, bo zawoziłam Stasia do Jastarni, tam na wakacjach byłą moja mama z moim bratem i siostrą. Właściwie było tak, że miałam go zawieść, a następnego dnia wracać już z Filipkiem do domu, ale Filipkowi tak się tam spodobało, że wyjechaliśmy dopiero w środę po obiedzie. Filipa zawsze denerwował gwar i tłum ludzi, a teraz byłam w szoku, bo nie nadążałam za nim. Chciał iść wszędzie. Do wesołego miasteczka, do salonu z grami, do każdej napotkanej kawiarni, czy lodziarni. Oczywiście poszaleliśmy z goframi i lodami, których Filip nie może, ale uznałam, że od razu nic mu się nie stanie, dałam mu zapobiegawczo tabletki na trawienie i enzymi i było ok. To jak się cieszył, gdy jadł gofra.... bezcenne!!! Najlepsze było na plaży: przychodzi pani z małym, białym pieskiem, wrzuca go do wody, a Filip na to: "OWCA" i patrzy się mi w oczy i się śmieje. Ja na to, że to pies, a Filip, że owca. Pani na to psa pod pachę z zaciętą  miną i w długą. Myślałam, że jajo zniosę ze śmiechu, a Filip zwyczajnie robił sobie żarty.:)))